MANOUNA ORTI

Pos nos

A este, a la sorti de la tunel, du cursos de autovia conflue en un curva grande cual domina la mar, suportada a la borda esterna par colonas forte, stante a altias diversa. Sur acel vias larga cual desende lenta a la riva, no veculos pasa.

Alga plu distante, supra los, un tore inclinada — de cual on divina la noncompletia par la color gris de la beton — sposi la lado de la monte : partes cuantiosa de la scalera interna nunca va es erijeda. Lo es la construi prima cual on encontra, cuando on sorti de la tunel.

A pos, la via streti multe, asta ce lo reprende pronto sua aspeta vea cual lo ia ave ante la Laboras Grande. Lo es danada a alga partes; an, a veses, lo es covreda par calculos.

Plu a basa, on encontra un ferovia erodeda par la osido, ascondeda par vejetales lusosa e densa tra cual on ta pote difisil traversa asta la mar, desendente cauta la lado presipe do la bosceta ardente agu crese.



Resente, cuando la venta de la mar alta ia furia continuante tra días intera, ondas jigante ia scopa la costa, rompente, en un ataca nova, construis ja ruinada par la forte vivente de la vejetales : mures creveda par la crese de ramos o de radises, tetos cadeda, faxones erodeda, vestijios de la autocratia umana efemera cual ia clama vana ce lo ia pote estingui la Crea santa.

Pos la epidemica grande cual ia disolve la umanas, la natur ja renasente re-invade sua teritorio e, en la misca de ofredas spontan — abunda parfumida de flores e frutas savaje, desordina armoniosa de colores organica —, dijesta lenta la masa de dejetas de la spesie desapareda.



logo

Manouna Orti
© Éditions Magis Optis, 1989.
Testo traduida en franses.